De hordes van Krav Maga

Ik beoefen nu ruim twee jaar Krav Maga. Er zijn in die twee jaar momenten geweest dat het huilen me nader stond dan het lachen. Ik neem je mee naar mijn ervaringen omdat het net die momenten zijn geweest die me sterker maakten en naar een volgend niveau tilden.

Eerste keer

Je ontkomt er vaak al in je eerste les niet aan: het trappen en stoten op een stootkussen. Zelfs met een stootkussen komen trappen en stoten hard aan. De eerste keer dat er op je ingeslagen wordt, raakt je. De fysieke kracht die tegen je wordt gebruikt, die nadreunt in je lijf, die de lucht uit je longen slaat, die je doet wankelen op je benen, raakt je. Fysiek, mentaal, emotioneel.

Grenzen

Naast dat je technieken oefent tijdens de les, draait de training ook om conditie, kracht en uithoudingsvermogen. En daar loop je onvermijdelijk tegen je eigen grens aan. Steeds weer. Zijn jullie moe? NOOIT!

Pijn

De instructors besteden veel aandacht aan veiligheid. Safety first. Je draagt de nodige beschermingsmiddelen: bitje, toque, al dan niet bokshandschoenen en scheenbeschermers. Maar het is en blijft een contactsport. Dus eens komt het onvermijdelijke moment dat je geraakt wordt en het verrekt veel pijn doet. Zelfs incasseren moet je leren...

Te sterke tegenstander

En dan tref je een tegenstander die te sterk voor je is. Dat de slagen en stoten elkaar in een rap tempo volgen. Zo hard en zo snel dat het je duizelt. Dat je vergeet je verdediging op te houden, wat je situatie alleen maar verergert. Dat je compleet wordt ingemaakt. Of dat hij je in de houdgreep heeft, en alle technieken ten spijt, je krijgt er geen beweging in. Je zit muurvast. Je maakt geen schijn van kans. Heel confronterend. Je voelt je zo ontzettend klein en nietig. Voor de goede orde: ik spreek nu wel van hij, als in ‘de tegenstander’, maar dat kan naast een man, net zo goed een vrouw zijn, of zelfs een tiener met een verdomd goede aanvalstechniek. Been there...

Aanvallen

Wil je zelfverdedigingtechnieken oefenen, moet er ook een aanvaller zijn. En dat is weer een vak apart. Want aanvallen, dat doe je het liefst zo realistisch mogelijk. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben opgevoed met de boodschap dat je lief moet zijn. Dat je anderen geen pijn doet. Daar heb je bij Krav Maga helemaal niks aan. Deze overtuiging zit je zelfs in de weg tijdens de training. Naar een ander schreeuwen, aanvallen met een mes, naar zijn kruis trappen, een nepvuurwapen op de ander richten...Allemaal hordes. Ik weet nog dat een gevorderde me uitdaagde naar zijn hoofd te slaan. Ik had bokshandschoenen aan. Hij beweerde dat hij geen pijn zou hebben. Hij liet zelfs zijn verdediging zakken en keerde me zijn wang toe. Ik kon het niet. Toen niet, inmiddels wel.

Verbaal geweld

Als er naast dat er een aanvaller op je afstormt, ook nog tegen je geschreeuwd wordt, maakt dat vanalles in je los. Het brengt je uit balans. Het is heel intimiderend. Zeker als het niet wat loze kreten zijn, maar je persoonlijk verbaal wordt aangevallen. Ik zal nooit vergeten dat een aanvaller me in de wurggreep had, me uitmaakte voor godverdommese hoer en me in niet mis te verstane termen dreigde te vermoorden. Akelig overtuigend. Nou ja, met zijn beide handen stevig om mijn hals geklemd was dat laatste al duidelijk. De dag erna voelde ik nog de druk op mijn keel, maar de woorden spookten nog veel, veel langer door mijn hoofd. De verbale aanranding maakte meer indruk dan de fysieke pijn. Niet fijn, wel een goede les.

Overigens voor mij allemaal geen redenen om op te geven, maar eerder om door te gaan. Sterker te worden, beter te worden, slimmer te worden. M’n mannetje te staan, zeg maar. Want laten we niet vergeten: de euforie die je voelt als je je tegenstander de baas kan, is ONBETAALBAAR, alle ongemakken ten spijt.